معنی خوش آواز در فرهنگ فارسی عمید

دارای آواز و صدای خوشایند و دلنشین، خُوش خوٰان، خُوش لَحن، خُوش نَوا، خُوش اَلحان، خُوش گو، خُوش سَرا، عالی آوازه

معنی خوش آواز در لغت نامه دهخدا

خوش صدا. خوش الحان. خوش نغمه. خوش نوا. (یادداشت مؤلف) : و چون سخن گوید خوش سخن و خوشگوی و خوش زبان و خوش آواز باشد. (ترجمه طبری بلعمی).، یکی پای کوب و دگر چنگ زن، سدیگر خوش آواز و انده شکن.، فردوسی.، بیارید گویا منادی گری، خوش آواز وز نامداران سری.، فردوسی.، برفتی خوش آواز گوینده ای، خردمند و درویش جوینده ای.، فردوسی.، مجلس نیکو آراستند و غلامان ماهرویان بسیار ایستاده و مطربان همه خوش آواز در میان. (تاریخ بیهقی).، چو در سبزکله خوش آواز راوی، سراینده بلبل ز شاخ صنوبر.، ناصرخسرو.، ز گنبد چو یک رکن گردد خراب، خوش آواز را ناخوش آید جواب.، نظامی.، زآن هر دو بریشم خوش آواز، برساز بسی بریشم ساز.، نظامی.، مرغ ز داود خوش آوازتر، گل ز نظامی شکراندازتر.، نظامی.، سدیگر خوش آوازی و بانگ رود، که از زهره خوشتر سراید سرود.، نظامی.، مغنی بیا چنگ را ساز کن، بگفتن گلو را خوش آواز کن.، نظامی.، ای دریغا مرغ خوش آواز من، ای دریغا همدم و همراز من.، مولوی.، چهارم خوش آوازی که بحنجرۀ داودی آب را از جریان... بازدارد. (گلستان). خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی. (گلستان).، بنال بلبل مستان که بس خوش آوازی.، سعدی.، روی خوش و آواز خوش دارند هر یک لذتی، بنگر که لذت چون بود محبوب خوش آواز را.، سعدی.، ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت، غلام حافظ خوش لهجۀ خوش آوازم.، حافظ.، - ناخوش آواز، کریه الصوت. بدصوت: ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن همی خواند. (گلستان).، خدای این حافظان ناخوش آواز، بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.، سعدی.،، نرم سخن. ملایم گوی. (یادداشت بخط مؤلف) :، چو بشنید بهرام ازاو بازگشت، که بدساز دشمن خوش آواز گشت.، فردوسی

معنی خوش آواز در فرهنگ واژه مترادف متضاد

خوش الحان، خوشخوان، خوش نغمه، خوش نوا، خواننده، قوال، مغنی، متضاد: بدآواز

معنی خوش آواز - جستجوی لغت در جدول جو

خوش آواز

فرهنگ فارسی عمید

خوش آواز

لغت نامه دهخدا

خوش آواز

فرهنگ لغت هوشیار

خوش آواز

فرهنگ واژه مترادف متضاد

خوش نواز

(پسرانه)

خشنواز

فرهنگ نامهای ایرانی

خوش خوان

خوش آواز، دارای آواز و صدای خوشایند و دلنشین
خوش لحن، خوش نوا، خوش الحان، خوش گو، خوش سرا، عالی آوازه

فرهنگ فارسی عمید

خوش خوار

خوش خوراک، ویژگی آنکه خوب غذا می خورد یا غذاهای خوب می خورد، ویژگی خوراک لذیذ و خوش مزه

فرهنگ فارسی عمید

خوش نواز

ماهر در نواختن ساز

فرهنگ فارسی عمید

گوش نواز

آواز خوش که گوش را نوازش دهد

فرهنگ فارسی عمید

خوش آوازی

(خوَشْ / خُشْ)

خوش صدائی. خوش نغمه ای. خوش الحانی:
خوش آوازی نالۀ چنگ او
خبر دادش از روی گلرنگ او.
نظامی.
جهانجوی را زآن دل آرام چست
خوش آوازی و خوبی آمد درست.
نظامی

لغت نامه دهخدا

ناخوش آواز

(خوَشْ / خُشْ)

آنکه آواز وی مطبوع نباشد. (ناظم الاطباء). بدصدا. بدآواز. که صوتی منکر و گوش خراش دارد. که آوازش دلنشین و دلپذیر نیست. که خوش آواز نیست:
اگر مهمان تست این ناخوش آواز
مرا فریاد رس زین میهمانت.
ناصرخسرو.
خدای این حافظان ناخوش آواز
بیامرزاد اگر ساکن بخوانند.
سعدی.
ناخوش آواز اگر دراز کشد
نه خداوند، خلق از او خشنود.
سعدی.
ناخوش آوازی ببانگ بلند قرآن میخواند. (گلستان)

لغت نامه دهخدا

خوب آواز

خوش صوت، خوش صدا، کسی که خوش می خواند، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

خوش آوا

(خوَشْ / خُشْ)

آنکه آواز مطبوع دارد. (یادداشت مؤلف) :
ای بلبل خوش آوا آوا ده
ای ساقی آن قدح را با ماده.
رودکی

لغت نامه دهخدا

گوش نواز

آنچه گوش را نوازش دهد (صوت نغمه)

فرهنگ لغت هوشیار

ناخوش آواز

آنچه که مطبوع نیست نادلپسند نا مقبول مقابل خوشایند

معنی خوش آواز - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما